Profil użytkownika bernardpiechal
Jak na filmie jest scena, w której kamera "patrzy" w wizjer aparatu i widzimy... no, to, co naprawdę widać w wizjerze aparatu, a nie HUDa z samolotu myśliwskiego, to jest to zawsze godne uznania. :)
Cóż. Nie spodziewałem się po tym filmie nic ponad komercyjną gumę do żucia dla oczu, ale chciałem przynajmniej zobaczyć podobno cudowną stereoskopię. Niestety, chłopaki jednak przeholowali z bazą i efekt jest taki, jak zazwyczaj w takich przypadkach: zamiast wrażenia trzech wymiarów mamy wrażenie oglądania wycinanej książeczki dla dzieci.
Ostrzeżenie dla ludzi, którzy CZYTALI komiks: ten film jest jak malowane taśmowo w Chinach reprodukcje znanych obrazów. Nasycenie kolorów w tym filmie przypomina kreskówki o kucykach, kostiumy przypominają te karnawałowe dla dzieci sprzedawane z supermarketów, scenariusz zaoferował wykastrowane zakończenie z typowo hollywoodzkim hepiendem, a aktorstwo? Cóż, Natalie Portman podczas tortur ma taką minę jak dziecko, któremu mama nie kupiła lizaka, i które właśnie planuje, jak za kare nie zje obiadu.
Ten film jest typowym przykładem kinowej wersji McDonalda.
Oto film, z którego była rżnięta "Infiltracja". Jeżeli ktoś obejrzał oryginał najpierw niech sobie hollywoodzka podróbę po prostu daruje. Podróbka była już pozbawiona większości polotu, zaskoczenia i wdzięku oryginału. Po obejrzeniu Piekielnej gry Infiltracja smakuje już, jak creme brulee z McDonalda.
- Die Tasche!
- Die Tasche!
- Die Tasche!
- Die Tasche!
- Die Tasche!
- Die Tasche!
;P
Wszystko jest w tym filmie explicite. Najpierw dosłownie powiedzą, a potem jeszcze skomentują, żeby nie było. Miał być to nareszcie dobry polski film, a wyszedł... ZNOWu polski film. Dałbym 3, ale a) obowiązkowa naga kobieta na ekranie jest naprawdę ładna (+2), b) jej pojawienie się na ekranie jest tak kompletnie bez sensu, że (-1).
Niestety obejrzałem. Hollywoodzki wyciskacz łez. Budzi trochę podobne reakcje (obronne) co lecący niegdyś w telewizji program "Animals", który właściwie sprowadzał się do pokazywania wzruszających ocząt psów zaglądających w głąb duszy zza krat schroniska w rytm "Chi mai" Ennio Morricone.
Mam wrażenie, że ten film ma całemu światu przedstawić tradycyjną, koreańską sztukę śpiewu pansori. Stąd logiczne, że śpiewu w tym filmie jest dużo. Dla przeciętnego europejczyka ta muzyka, biorąc pod uwagą przeciętny poziom wykształcenia muzycznego (wynoszący: zero ;P ) może być trudna w odbiorze, a jej ilość w filmie może sprawiać dla niego wrażenie dłużyzn. Jednak mnie się wydaje, że właśnie o to chodziło w tym filmie - o posłuchanie muzyki z historią plecioną w tło.
Ten film, to polska w pigułce. Ludzie są w nim dla siebie tacy polscy. Tak sobie po polsku pomagają i wspierają... To pierwszy od naprawdę dawna polski film, który obejrzałem, który był taki dobry i prawdziwy.